عبدالعزیز بن یحیی کنانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالعزیز بن یحیی کنانی (م
۲۲۱ ق)، از محدثان
اهل سنت قرن سوم قمری بود. دو کتاب
الوحیده و
رسالة فی خلق القرآن اثر او است.
ابوالحسن عبدالعزیز بن یحیی بن عبدالملک کنانی مکی، ملقب به غول، به خاطر چهره زشت و سیاهش، به «غول» ملقب شده بود
و این چهره موجب تمسخر او نیز بود، هر چند او علم و دینش را به رخ دیگران میکشید.
کنانی از شاگردان
محمد بن ادریس شافعی بود و فقه را نزد وی آموخت و به همدمی با او شهرت یافت. سفری نیز با وی به یمن داشت. از کسانی چون
سفیان بن عیینه،
هشام بن سلیمان مخزومی،
عبدالله بن معاذ صنعانی و دیگران حدیث شنید. وی فردی محدث، فقیه، فاضل و عالم بود. در ایام خلافت
مامون (خلافت ۱۹۸-۲۱۸هـ) به
بغداد سفر نمود و با
بشر مریسی، از بزرگان
مرجئه درباره
خلق قرآن مناظره نمود.
ابوالعیناء محمد بن قاسم بن خلاد،
حسین بن فضل بجلی و
ابوبکر یعقوب بن ابراهیم بجلی از جمله کسانی هستند که از او روایت کردهاند.
کنانی را دارای تالیفات بسیار دانسته، ولی تنها از کتاب الحیده او نام بردهاند که متن آن مناظرهای است که بین او و
بشر مریسی انجام شده است،
گرچه ذهبی انتساب این اثر را به او صحیح نمیداند.
همچنین رسالة فی خلق القرآن
به او منسوب است که به نظر میرسد همان کتاب الحیده باشد، چون مجموع این دو عنوان برای یک کتاب آمده است.
ابوالحسن سرانجام در سال ۲۲۱ ق
و به نقلی در حدود
۲۴۰ ق درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۴۸، برگرفته از مقاله «عبدالعزیز بن یحیی کنانی».