عبدالرحمان در ربیع الاول ۳۷۴ در بوشنج به دنیا آمد و در همان‌جا به تحصیل پرداخت. بوشنجی برای نقل و استماع حدیث، از ۳۹۹ تا ۴۰۵، به شهرهای مختلف سفر کرد و در سفری که به غزنه کرده بود، در شهر بُست با عرفای مشهوری چون ابوعلی دَقّاق و عبدالرحمان سُلَمی و امام فخر سنجری ملاقات کرد.
[۱]صریفینی، ابراهیم بن محمد، تاریخ نیسابور: المنتخب من السیاق، ج۱، ص۴۸۳، قم ۱۳۶۲ ش.
وی ادبیات را از ابوعلی فَنجکِردی (پنجکردی) و فقه را در مرو از ابوبکر قفّال و در نیشابور از ابوسهلصُعلوکی و در بغداد از ابوحامد اسفراینی و در بوشنج از ابوسعید یحیی بن منصور فقیه و دیگران آموخت و از احمد بن محمد بن صلب و عبدالواحد بن محمد بن مهدی و دیگران حدیث شنید.
تصریح کرده، معرّف پیروی او از مذهب فقهی ظاهری است. بوشنجی به زهد و تقوا موصوف بود و در اواخر عمر به زادگاه خود بازگشت و به تدریس و تألیف و افتا مشغول شد و مجلس نقل حدیث تشکیل داد. بزرگِ مشایخ خراسان بود. او در شوال ۴۶۷ درگذشت.
