عبدالرحمن بن فیصل (حک ؟-۱۳۰۸ق/؟-۱۸۹۱م)، از ۱۲۸۹ق/۱۸۷۲ به مدت دو سال در اسارت عثمانیها در بغداد میزیست. در ۱۲۹۱ق/۱۸۷۴م در رأس شورشیان احساء بر عثمانیها تاخت.
عبدالرحمن بر بن رشید که بخشی از نجد را تصرف کرده بود چیره گشت و حکومتریاض را در دست گرفت.
[۱]لاریمر، Gazetter از خلیج فارس، عمان و آسیای سعودی، نمودار ۱۳، انگلستان، ۱۹۷۰.
پس از شکست عبدالله و چیرگی سعود، در همانجا ماند. ظاهراً وقتی عبدالله دیگر باره بر ریاض چیره شد و چندی بعد پسران سعود او را اسیر کردند و بن رشید عبدالله را نجات داد، عبدالرحمن را به حکومت ریاض گماشت، زیرا بعدها که بن رشیدعبدالله بن فیصل را اجازۀ خروج از حایل داد و شورشیان کاظم را درهم شکست، عبدالرحمن از ریاض گریخت.
در روزگار عبدالرحمن امرای شمّر یعنی آلرشید قدرتی بسیار یافتند و به نیرومندترین دولت شمال عربستان تبدیل شدند. امیر محمد ملقب به کبیر که در پی براندازی قطعی وهابیان و آل سعود بود، از اتحاد عبدالرحمن با شورشیان کاظم در ۱۳۰۸ق/۱۸۹۱م سود برد و آنها را درهم شکست. عبدالرحمن ایالتی از ایالات دولت آلرشید درآمد.
[۲]لوتسکی، و، تاریخ عرب در قرون جدید، ج۱، ص۵۳۴، ترجمۀ پرویز بابایی، تهران، ۱۳۵۶ش.