عباس بن محمدعلی فایض سهیلیان شمس‌آبادی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عباس بن محمدعلی فایض سهیلیان شمس‌آبادی اصفهانی، از شعرا و سخنوران معاصر
اصفهان بوده است.
حاج میرزا عباس سهیلیان شمس‌آبادی متخلّص به «فایض» فرزند محمّدعلی سهیلی، عالم فاضل و ادیب شاعر از دانشمندان و سخنوران معاصر در سال ۱۳۰۸ق در محله «شمس‌آباد» واقع در شمال شهر اصفهان متولّد شد. پدرش تاجر بوده و طبع
شعر داشته است.
فایض در اصفهان نزد جمعی از علماء عالی‌قدر همچون
جهانگیرخان قشقایی،
میرسیّدعلی نجف‌آبادی،
آقا سیّدمهدی درچه‌ای،
سیّدمحمّدباقر درچه‌ای و حاج
آقا رحیم ارباب به تحصیل پرداخت و در فنون ادب و
فقه و
اصول و
منطق و
حکمت مهارت یافت. بسیاری از فضلاء و شعراء از خرمن فضل و ادب او خوشه برگرفته‌اند. در ادبیات استادی مسلّم و در شعر صاحب قریحه
ای وقّاد بود. او شاعری روشن ضمیر بود که عمر را به استغناء و پرهیز از شهرت و و زخارف دنیوی سپری نمود. او از اعضای انجمن ادبی شیدا بود و گاهی در انجمن کمال شرکت می‌کرد. «دیوان اشعار» او در سال ۱۳۸۴ش به چاپ رسیده است. ابیات زیر از اشعار اوست:
"عمر اگر مرحله پیمای هوی و هوس است ••• تا به این حد که بازیچه تلف گشت بس است"
"هر حریصی که بَرَد رنج که جمع آرد گنج ••• عنکبوتیست که خوشدل به شکار مگس است"
"نفسی صحبت اهل دلی ار دست دهد ••• حاصلی دارد اگر عمر همان یک نفس است".
مرحوم فایض
نماز جماعت را در مسجد صاحب الزمان باب الدشت و مسجد‌ام البنین شمس‌آباد اقامه می‌کرد و مورد اعتماد و احترام فضلاء و ادباء و عموم مردم بود.
او در روز ۲۳
ذی‌القعده ۱۳۸۹ق (مطابق با ۱۱ بهمن ۱۳۴۸ش)
وفات یافته و در صحن تکیه درکوشکی (بروجردی) در
تخت فولاد اصفهان مدفون شد. شاعر توانا آقای میرزا فضل اللّه خان اعتمادی (برنا) مادّه تاریخ وفات او را چنین سروده است:
کلک «بُرنا» سال فوتش را نوشت: «جای فایض جنّت جاوید باد».
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۶۲.
