عافیه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَافِیه (به فتح عین و کسر فاء) و
مُعَافاةً (به ضم میم و فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سلامت از هر بدی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
حکمت ۳۷۷ و
حکمت ۴۱۶ از این واژه استفاده نموده است.
عَافِیه و
مُعَافاةً به معنای سلامت از هر بدی آمده است. «عَافاهُ اللّهُ من المكروه: وهب لهُ العافية من العلل ... و دفع عنهُ كل سوءٍ» آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در حکمت ۴۱۶ فرموده است:
«لاَ يَنْبَغِي لِلْعَبْدِ أَنْ يَثِقَ بِخَصْلَتَيْنِ: الْعَافِيَةِ، وَالْغِنَى: بَيْنَا تَرَاهُ مُعَافىً إِذْ سَقِمَ، وَغَنِيّاً إِذِ افْتَقَرَ.» (شايسته نيست كه انسان به دو خصلت اطمينان پيدا كند:
سلامتی و
ثروت، چرا كه ديده شده انسان تندرست، ناگاه
بیمار و شخص ثروتمند يکباره
فقیر و
مستمند شده است.)
(شرح‌های حکمت:
)
و در حکمت ۳۷۷ فرموده:
«... وَكُلُّ نَعِيم دوُنَ الْجَنَّةِ مَحْقُورٌ،كُلُّ بَلاَء دُونَ النَّارِ عَافِيَةٌ.» «هر
نعمت نسبت به
بهشت حقیر است و هر
بلا نسبت به آتش عافیت و سلامتی است.»
(شرح‌های حکمت:
)
این ماده چندین بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عافیه»، ج۲، ص۷۳۲.
