ظمأ (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظَمَأ (به فتح ظاء و میم) از
واژگان قرآن کریم به معنای عطش و
ضَمآن (به فتح ضاد) به معنای عطشان است. در سه آیه از
قرآن کریم این کلمه به کار رفته است.
ظَمَأ به معنای عطش و
ضمآن به معنای عطشان است. در
النهایه ظماء را شدت عطش گفته
و
اقرب الموارد نسبت آنرا به قول میدهد.
راغب اصفهانی گوید: ظِماء (به کسر ظ) فاصله میان دو آب دادن است و ظَماء (به فتح ظ) عطشی است که از آن مدت بوجود آید. از النهایه و غیره روشن میشود که مراد فاصله دو آب دادن
شتر است.
(ذلِکَ بِاَنَّهُمْ لا یُصِیبُهُمْ ظَمَاٌ وَ لا نَصَبٌ) «این برای آن است که عطشی و رنجی به آنها نمیرسد...»
(کَسَرابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ ماءً) «مانند سرابی در بیابان که تشنه آنرا آب پندارد.»
(وَ اَنَّکَ لا تَظْمَؤُا فِیها وَ لا تَضْحی) «تو در آن نه تشنه شوی و نه از حرارت رنج بری.»
در قرآن کریم در سه مورد از این کلمه به کار رفته است که در بالا اشاره شد.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ظَمَا»، ج۴، ص۲۷۳.