ظَرْف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظَرْف و
ظَرافت (به فتح ظاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
زیرکی است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در «
نهج‌البلاغه» به‌کار رفته است، مانند:
تَظْریف (به فتح تاء و سکون ظاء) به معنای نسبت دادن به زیرکی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
حکمت ۹۶ از این واژه استفاده نموده است.
این ماده یک بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
ظَرْف و
ظَرافت به معنای زیرکی آمده است.
و
تَظْریف به معنای نسبت دادن به زیرکی است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در حکمت ۹۶ فرموده است:
«يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمانٌ لا يُقَرَّبُ فيهِ إِلاّ الْماحِلُ، وَ لا يُظَرَّفُ فيهِ إِلاّ الفاجِرُ.» «بر مردم زمانی می‌آید که مقرّب نمی‌شود در آن مگر سعایت کننده به سلطان و زیرک شمرده نمی‌شود مگر بدکار.»
این ماده یک بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طرف»، ج۲، ص۶۹۱.
