طَیْش (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَیْش (به فتح طاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خطا کردن تیر و گذشتن از هدف و نرسیدن به آن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توضیح خطر
ابن ملجم از این واژه استفاده نموده است.
این ماده فقط یک بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
طَیْش به معنای خطا کردن تیر و گذشتن از هدف و نرسیدن به آن است.
«
طاشَ السَهمُ عًَن الهَدف: جاز عَنهُ و لَم يُصِبهُ.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن‌گاه که آن حضرت را از خطر ناگهانی
خصم بر حذر کردند فرمود:
«وَ إِنَّ عَلَيَّ مِنَ اللهِ جُنَّةً حَصينةً، فَإِذا جاءَ يَوْمي انْفَرَجَتْ عَنّي وَ أَسْلَمَتْني; فَحينَئِذ لا يَطيشُ السَّهْمُ، وَ لا يَبْرَأُ الْكَلْمُ.» «از
خداوند مرا سپرد (و وقایه‌ای) محکمی هست چون اجلم فرا رسد، آن از من جدا می‌شود، آن‌گاه نه تیر خطا کند و نه زخم مرهم پذیرد.»
این ماده فقط یک بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طیش»، ج۲، ص۶۸۸.
