طامَّة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طامَّة: (فَإِذا جآئَتِ الطَّآمَّةُ) «طامَّة» از مادّه
«طمّ» (بر وزن فنّ) در اصل، به معناى پر كردن است و به هر چيزى كه در حدّ اعلى قرار گيرد
«طامّه» مى‌گويند، و لذا به حوادث سخت و مصائب بزرگ كه مملوّ از مشكلات است نيز
«طامّه» اطلاق مى‌شود، و در اينجا اشاره به
قیامت است كه مملوّ از حوادث هولناک مى‌باشد و توصيف آن به
«كُبرى» تأكيد بيشترى درباره اهميت و عظمت اين حادثه بى‌نظير است.
(فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى) (هنگامى كه آن حادثه وحشتناک بزرگ رخ دهد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در مجمع البيان مى‌گويد كلمه طامة به معناى عاليه و غالبه است، وقتى گفته مى‌شود: اين اطم از آن است، معنايش اين است كه از آن عالى‌تر است و طم الطائر الشجرة ، به اين معنا است كه طائر به بالاى درخت پرواز كرد، و هر داهيه و بلايى را كه انسانها از دفع آن عاجز باشند طامه مى‌گويند و بنا به گفته وى طامه كبرى همان قيامت است، چون قيامت داهيه‌اى است كه از هر داهيه ديگرى عالى‌تر است، و بر هر داهيه‌اى غالب است، اين است معناى كبرى بودن طامه قيامت، و چون نفرموده قيامت از هر داهيه‌اى بزرگتر است، بطور مطلق فرموده داهيه بزرگتر، معلوم مى‌شود هيچ داهيه و واقعه‌اى بزرگتر از آن نيست.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «طامَّة»، ص۳۵۲.
