طأطأ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَأطَأ (به فتح طاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زمین گود که هر چه در آن است می‌پوشاند.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
خداوند از این واژه استفاده نموده است.
طَأطَأ به معنای زمین گودی است که هر چه در آن است می‌پوشاند. «المُنهَبُط مُن اَلاَرضِ تَسْتِر ما فیها»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف خداوند فرموده است:
«فَسُبْحَانَ مَنْ لاَ يَخْفَى عَلَيْهِ سَوَادُ غَسَق دَاج وَلاَ لَيْل سَاج، فِي بِقَاعِ الاَْرَضِينَ الْمُتَطَأْطِئَاتِ، وَلاَ في يَفَاعِ السُّفْعِ الْمُتَجَاوِرَاتِ» «یفاع» تلّ یا مطلق بلندی،
«سفع» جمع سفعآء رنگ سیاهی که به سرخی می‌زند
و منظور از «یفاع» کوه‌هاست. یعنی پاک و منزّه است خدائی که بر او پنهان نمی‌ماند سیاهی ظلمت ظلمانی و نه ظلمت شب آرام در مکان‌ها و گودی‌های زمین‌ها و نه در کوه‌های سیاه رنگ نزدیک هم.
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده فقط یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طاطاء»، ج۲، ص۶۷۰.
