ضمّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَمّ (به فتح ضاد و تشدید میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای جمع کردن آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره خودش از این واژه استفاده نموده است.
ضَمّ به معنای جمع کردن آمده است. «الضَمّ: الجَمعُ بَین الشیئین فَصاعِدا»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خودش فرموده است:
«وَقَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِي مِنْ رَسُولِ اللهِ (صلى‌الله‌عليه‌وآله)... وَضَعَنِي فِي حِجْرِهِ وَأَنَا وليدٌ يَضُمُّنِي إِلَى صَدْرِهِ» «نزدیکی مرا با آن حضرت دانسته‌اید من بچه بودم مرا در آغوش می‌گرفت و در سینه‌اش می‌فشرد.»
(شرح‌های خطبه:
)
«اضطمام» به آغوش کشیدن، به طرف خود جمع کردن، وقتی که آن مرد گفت: یا امیرالمؤمنین آیا
علم غیب می‌دانی امام (صلوات‌الله‌علیه) خندید و علم غیب را بیان کرد و فرمود: این علم غیب است که جز
خدا نمی‌داند، غیر از اینها چیزهائی است که خدا به رسولش آموخته و او نیز به معنی یاد داده و
دعا کرده که سینه من آنها را در خود جای دهد و دنده‌هایم در میان خود جمع کند:
«وَمَا سِوَى ذلِكَ فَعِلْمٌ عَلَّمَهُ اللهُ نَبِيَّهُ(صلى‌الله‌عليه‌وآله) فَعَلَّمَنِيهِ، وَدَعَا لِي بِأَنْ يَعِيَهُ صَدْرِي، وَتَضْطَمَّ عَلَيْهِ جَوَانِحِي» (شرح‌های خطبه:
)
این ماده دوازده بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضم»، ج۲، ص۶۶۶.
