• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ضمان (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



از عناوین و موضوعات مطرح شده در آیات قرآن، «ضمان» است.



ضَمان در لغت به معناى كفالت و «ضمين» به معناى كفيل است. «ضَمَن الشَّى‌ءَ و بِهِ» يعنى آن را كفالت كرد. در اصطلاح فقه به ضمان عقدى و ضمان غير عقدى تقسيم مى‌شود. ضمان عقدى به معناى تعهد در برابر مالى است كه بر ذمّه شخصى براى شخص ديگر ثابت است، و عقدى است كه نياز به ايجاب و قبول دارد. درباره تفاوت آن با كفالت، گفته شده: كفالت در برابر نفس، و ضمان در برابر مال است. و ضمان غير عقدى، عبارت از جبران خسارتى است،
[۶] مكاسب الشيخ، «كلانتر»، ج ۷، ص ۱۴۷.
كه به خاطر وجود برخى از اسباب ضمان، مثل «يد» (تسلّط بر مال ديگرى) «اتلاف»، «تغرير» حاصل مى‌شود.
[۷] القواعد الفقهيّه، ج ۲، ص ۹، «قاعدة عدم ضمان‌ الامين».

مقصود در اين مدخل، ضمان در هر دو معناى اصطلاحى آن است و آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از واژه‌هاى‌ «اعتداء»، «زعيم» و اطلاق‌ «اوفوا بالعقود» استفاده شده است.


ضمان عقدی (قرآن)، ضمان غیر عقدی (قرآن)، ضمان جریره (قرآن).


۱. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۱۳، ص ۲۵۷، «ضمن».    
۲. خمینی، روح الله، تحریر الوسیله، ج ۲، ص ۲۵.    
۳. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج ۲۶، ص ۱۱۴.    
۴. خمینی، روح الله، تحریر الوسیله، ج ۲، ص ۲۵.    
۵. خمینی، روح الله، تحریر الوسیله، ج۲،ص ۳۴.    
۶. مكاسب الشيخ، «كلانتر»، ج ۷، ص ۱۴۷.
۷. القواعد الفقهيّه، ج ۲، ص ۹، «قاعدة عدم ضمان‌ الامين».



مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۹، ص۱۴۴، برگرفته از مقاله «ضمان».    


رده‌های این صفحه : ضمان | موضوعات قرآنی




جعبه ابزار