صیحه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَيْحَه (به فتح صاد و حاء و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای فریاد شدید و یا فریاد بسیار شدید است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
دنیا و در جواب مردی از
بنی‌اسد از این واژه استفاده نموده است.
صَيْحَه به معنای فریاد شدید و یا به غایت شدید آمده است.
«الصَیحَة: الصَّوْتُ بأقصى الطاقَةِ»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده است:
«وَإِنَّ أَهْلَ الدُّنْيَا كَرَكْب بَيْنَا هُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ فَارْتَحَلُوا» «اهل دنیا مانند کاروانی است می‌بینی که نشسته‌اند ناگهان کاروان سالارشان فریاد سر داد که کوچیدند.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) که به مردی از بنی‌اسد درباره
خلافت مغصوبه خود جواب می‌داد شعر
امرء القیس را شاهد آورد که گفته است:
«وَدَعْ عَنْكَ نَهْباً صِيحَ فِي حَجَرَاتِهِ وَلكِنْ حَدِيثاً مَا حَدِيثُ الرَّوَاحِلِ]» «صرف نظر کن از اموال غارت شده‌ای‌که در اطراف آنها فریاد برخاسته است و لیکن بیا به طرف حکایت شتران.» شرح آن در
شرح نهج البلاغه عبده دیده شود.
این ماده پنج بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«وَكُونُوا قَوْماً صِيحَ بِهمْ فَانْتَبَهُوا، وَعَلِمُوا أَنَّ الدُّنْيَا لَيْسَتْ لَهُمْ بِدَار» (از كسانى باشيد كه آنها را بانگ زدند و بيدار شدند و دانستند كه دنيا سراى جاويدان نيست)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله صیحه، ج۲، ص۶۵۴.
