• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صیحه (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





صَيْحَه (به فتح صاد و حاء و سکون یاء) از واژگان قرآن کریم به معنای فریاد شدید است. این کلمه در قرآن درباره صیحه عذاب که امت‌های گذشته را گرفت و درباره صیحه قیامت آمده است.



صَيْحَه به معنای فریاد شدید است. در قاموس المحیط گوید: «الصَّیْحَةِ: الصوت باقصی الطاقة»


(وَ اَخَذَ الَّذِینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ) (و كسانى را كه ستم كرده بودند، صيحه مرگبار آسمانى فرو گرفت...)
این کلمه سیزده بار در قرآن مجید بکار رفته و همه درباره صیحه عذاب که امت‌های گذشته را گرفت و درباره صیحه قیامت است. مگر در آیه‌ (یَحْسَبُونَ کُلَ‌ صَیْحَةٍ عَلَیْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ) (...هر فريادى از هر جا بلند شود بر ضد خود مى‌پندارند...) که درباره منافقان و مراد از آن فریاد معمولی است، یعنی منافقان هر فریادی را که مثلا در احضار لشکریان یا پیدا کردن گم شده و غیره بر خیزد بر علیه خود گمان می‌کنند.


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۶۷.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۴۹۶.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۳۸۹.    
۴. فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱، ص۲۳۰.    
۵. هود/سوره۱۱، آیه۶۷.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۲۹.    
۷. منافقون/سوره۶۳، آیه۴.    
۸. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۵۴.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صیحه»، ج۴، ص۱۶۷.    






جعبه ابزار