صَنَم (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَنَم (به فتح صاد و نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای بت (خدای دروغین) است.
این واژه سه بار به صورت جمع در «
نهج البلاغه» آمده است.
صَنَم به معنای بت (خدای دروغین) آمده است.
راغب میگوید جثهای که از
نقره یا مس یا
چوب ساخته شده است.
ابن اثیر در
النهایه میگوید: گویند
صنم آن است که جسم یا صورت داشته باشد و گرنه آن را «
وثن» گویند.
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل میباشد:
امام (صلواتاللهعلیه) درباره سابقه عرب فرموده:
«وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ العَرَبِ عَلَى شَرِّ دِين... وَ تَسْفِكونَ دِماءَكُمْ وَ تَقْطَعونَ أَرْحامَكُمْ الْاَصْنامُ فيكُمْ مَنْصوبَةٌ وَ الْاَثامُ بِكُمْ مَعْصوبَةٌ.» «
خداوند رسولش را در وقتی بر شما فرستاد که در بدترین
دین بودید...
خون یکدیگر را میریختید،
قطع رحم میکردید، بتها (
اصنام) در میان شما نصب شده بود، گناهان بر شما ملازم بودند.»
آن حضرت در
خطبه ۱۹۱ فرموده:
«وَ أَصْنام مَعْبودَة.» (بتها را مورد
پرستش قرار مىدادند.)
امام (صلواتاللهعلیه) در
خطبه ۹۰ فرموده:
«شَبَّهوکَ بِأَصْنامِهِمْ.» (و تو را به بتهاى خود
تشبیه نمودند.)
این ماده سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صنم»، ج۲، ص۶۴۹-۶۵۰.