صفت شافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صفت شافی، یکی از
صفات خداوند است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد.
صفت «شافی (بهبودبخش/ شفابخش)»،
اسم فاعل از مادّه «شفی» است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد. گفته میشود: «اشفی علی الشی ء»، آنگاه که بر آن اشراف یابد.
و شفا (بهبود) نیز از آن رو
شفا نامیده شده که درمان، بر بیماری غلبه میکند
و بر آن اشراف مییابد. «
خداوند، مریض را شفا داد»، یعنی: او را
عافیت داد.
در
قرآن و حدیث، واژه شفا، گاه
به معنای درمان بیماریهای جسمی
به کار میرود، مانند: «
و هر گاه
بیمار شوم، او مرا بهبود میبخشد»
و گاه
به معنای درمان بیماریهای روحی
و عقلی، مانند: «
و از قرآن، آنچه
[
مایه
]
شفاست، فرو میفرستیم».
از نام «شافی» درباره خدای متعال، هر دو معنا اراده میشود؛ بلکه آنسان که در حدیث وارد شده: «هیچ بهبودبخشی جز
خدا نیست».
بدیهی است که شفابخش، خداست
و انحصار این
صفت به او،
به معنای نفی اسباب در نظام آفرینش نیست؛ بلکه قرآن کریم،
وسیلهای برای درمان بیماریهای روحی
و عقلی (البته ـ چنانکه در شماری از احادیث آمده ـ درمان برخی از بیماریهای جسمی نیز
به وسیله قرآن امکانپذیر است.) است،
و دعا
و دارو،
وسیلهای برای درمان بیماریهای جسمی هستند
و در هر دو مورد، سبب سازِ سببها خدای متعال است.
پایگاه اطلاعرسانی حدیث شیعه، برگرفته از مقاله «واژه شناسی «شافی»»، تاریخ بازیابی ۹۶/۴/۲۴.