صرع جکسونی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صرع جکسونی، یکی از مباحث مطرح در
روان‌شناسی فیزیولوژیک بوده که یکی از انواع بیماری
صرع می‌باشد. این نوع
صرع را برای بار اول،
جان جکسون توصیف کرده و در حقیقت نوعی از گراندمال یا
صرع بزرگ است. یکی از علایم این بیماری،
حمله عضلانی است که از یک قسمت بدن مانند یک طرف صورت، یا یک بازو و یا یک انگشت شروع می‌شود و
به تمام بدن سرایت می‌کند. در این مقاله بعد از تعریف بیماری
صرع به بررسی
صرع جکسونی می‌پردازیم.
صرع به معنای اختلال رایجی است که افراد نسبتا زیادی
به آن مبتلا هستند. وارد شدن آسیب
به بافت عصبی که توسط عوامل مختلف بیماری ایجاد می‌شود، می‌تواند آن بافت را تحریک‌پذیر کند و ممکن است
به خاطر آسیب وارده،
به افزایش فعالیت همزمان بینجامد. این فعالیت بیش از حد که
به حمله
های صرع معروف است، موجب می‌شود که کارکرد آن منطقه
به صورت افراطی ظاهر شود.
حمله
های صرع به صورت ادواری، با تخلیه ناگهانی
نورون‌ها روی می‌دهند. این
حمله‌ها می‌توانند گسترده باشند و
به انقباض عضلانی در سرتاسر بدن و از دست دادن
هشیاری منجر شوند یا ممکن است بیشتر موضعی باشند.
بیمار مبتلا
به صرع، مکررا دچار ناآگاهی نسبت
به محیط و تغییرات در کنش
های الکتروشیمیایی
مغز می‌شود. اکثر این تغییرات مغزی را
به وسیله
دستگاه موج‌نگار مغزی (E. E. G) می‌توان نشان داد.
صرع از جمله اختلالاتی است که نشانه
های اصلی آن "مثبت" هستند. بسته
به محل بافت تحریک‌پذیر، نشانه
های اصلی می‌توانند حسی باشند مثل توهم، یا حرکتی باشند مثل کشش‌ها یا انقباض
های عضلانی بزرگتر و یا هیجانی باشند مثل
ترس یا خنده.
مهمترین انواع اپیلپسی عبارتند از:
· صرع کوچک
· صرع بزرگ
· صرع سایکوموتور
· صرع جکسونی
این نوع
صرع را برای بار اول، جان جکسون توصیف کرده و در حقیقت نوعی از گراندمال یا
صرع بزرگ است. یکی از علایم این بیماری،
حمله عضلانی است که از یک قسمت بدن مانند یک طرف صورت، یا یک بازو و یا یک انگشت شروع می‌شود و
به تمام بدن سرایت می‌کند. البته گاهی ممکن است قسمت
های دیگر بدن را شامل نشود، ولی معمولا
به یک تشنج کلی بدن ختم می‌شود. در
صرع جکسونی، غالبا ناحیه‌ای از
مغز بیمار که قسمت
به‌خصوصی از حرکات عضلانی بدن را کنترل می‌کند، آسیب دیده است.
این بیماری نوعی
صرع موضعی محسوب می‌شود. صرفنظر از نوع
صرع، تعدادی از بیماران مبتلا
به این عارضه،
به‌تدریج دچار
اختلالات شخصیت از نوع
نوروتیک می‌شوند که ظاهرا واکنش عاطفی نسبت
به بیماری
صرع است. مقدار تاثیر این بیماری بر
شخصیت و تخریبی که
به وجود می‌آورد، بستگی
به نوع تجارب هر فرد دارد، مثلا اگر احساس
اعتماد به نفس بیمار کم، یا قدرت
تحمل او‌اندک است، وقتی
به صرع مبتلا می‌شود، هر یک از این حالت او شدت می‌یابد، که با گسترش بیماری
صرع تاثیر روانی – اجتماعی مخرب‌تری خواهد داشت.
نکته قابل ذکر اینکه،
حمله
های واقعی اپیلپسی را نباید با
حمله
های مشابه هیستریک اشتباه کرد. در
حملات هیستریک، بیمار معمولا آگاهی خود را از دست نمی‌دهد و یا وقتی
به زمین می‌افتد، آسیب نمی‌بیند، زبان خود را گاز نمی‌گیرد و یا کنترل دستگاه مدفوع و ادرار را از دست نمی‌دهد. اما در
حملات صرع بزرگ این علایم وجود دارد.
وقتی که امواج تحریک‌کننده
به قشر حرکتی مغز می‌رسد، موجب "رژه" پیشرونده‌ای از انقباضات عضلانی در طرف مقابل بدن می‌شود که شایع‌ترین شکل آن از ناحیه دهان شروع شده و
به‌تدریج
به طرف پاها پایین می‌رود، اما ممکن است در جهت معکوس نیز حرکت کند. این نوع امواج،
صرع جکسونی را
به وجود می‌آورند.
•
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «صرع»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۵/۱۲.
