صدق (دیدگاه امام خمینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امام خمینی (ره)
صدق را
در اصطلاح
اخلاقی راستی
در گفتار و غیر گفتار مانند، نیت، اراده، اعمال و مقامات معنوی و
در اصطلاح عرفانی موافقت ظاهر و لسان با باطن و سرّ میداند.
امام خمینی صدق را
در اصطلاح
اخلاقی راستی
در گفتار و غیر گفتار مانند، نیت، اراده، اعمال و مقامات معنوی
و
در اصطلاح عرفانی موافقت ظاهر و لسان با باطن و سرّ میداند.
ایشان
در آثار خود به بحث
صدق پرداخته و
در شرح روایت جنود عقل و جهل،
صدق را از لشکریان عقل میشمارد
و
در دیگر آثار خود
صدق را از صفات
اخلاقی دانسته که
در روایات به آن بسیار سفارش شده است. ایشان برای
صدق اقسامی را برمیشمارد از جمله:
۱-
صدق در عقیده و نیت
۲-
صدق در گفتار
۳-
صدق در کردار.
امام خمینی اگرچه
صدق را مختص به قول و لفظ نمیداند و شامل اموری مانند اشاره و نوشتن نیز میشمارد و معتقد است گاهی شخص با عمل و رفتار خود ادعایی دارد که زبان حال اوست، پس اگر این ظاهر حال با باطن موافق شد،
در این ادعا
صادق است و
در غیر این صورت
در زمره منافقان خواهد بود.
یکی از مهمترین
مصادیق سه
صدق در کردار،
صدق در عبادت است، کسی که
در ظاهر
خشوع و
خضوع دارد، اما
در قلب از حقتعالی غافل است، کاذب محسوب میشود، همچنین کسی که
در نماز ادعای
(اِیَّاکَ نَعْبُدُ) دارد؛ اما متصف به حقیقت
عبودیت نیست و از غیر حقتعالی حاجت میطلبد،
صادق نیست. امام خمینی بر این باور است که باید، عبودیت
در ظاهر، به عبودیت
در باطن و سرّ سرایت کند و عمل شخص، نقشه باطن و سرّ او باشد و
در عبودیت زبان و قلب همقدم باشند. به باور ایشان نمازی که برای رسیدن به نعمتهای دنیایی و آخرتی باشد، برای خداوند نبوده و عبادتی
صادقانه نیست و نزد اهل معرفت از حسنات شمرده نمیشود، بلکه از
سیئات است، همچنین عبادتی که
در آن رضای دیگران لحاظ شود، شرک و ریا و باطل است.
•
دانشنامه امام خمینی ، تهران،
موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی ، ۱۴۰۰ شمسی.