• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صِحَّت (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: صحت.


صِحَّت (به کسر صاد و حاء مشدد و مفتوح) از واژگان نهج البلاغه به معنای رفتن مرض، سلامتی از هر عیب، ثبوت و مطابقت امر با واقع است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در نهج البلاغه به‌ کار رفته است، مانند:
صَحيح (به فتح صاد) به معنای آنكه صاحب صحّت است؛
مَصَّحة به (فتح و كسر صاد) به معنی صحت و عافیت و نيز جلب كننده صحّت است و جمع آن مَصّاح (به فتح میم و صاد مشدد) است.
موارد زيادى از اين ماده در «نهج البلاغه» آمده است.



صِحَّت به معنای رفتن مرض، سلامتی از هر عیب، ثبوت و مطابقت امر با واقع آمده است.
صَحيح به معنای آنكه صاحب صحّت است.
مَصَّحة به به معنی صحت و عافيت و نيز جلب كننده صحّت است و جمع آن مَصّاح است.



برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

۲.۱ - صِحَّةُ - حکمت ۲۴۷ (سلامتی بدن)

امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص سلامتی بدن فرموده است:
«صِحَّةُ الْجَسَدِ مِنْ قِلَّةِ الْحَسَدِ.»
(تندرستى مولود كمى حسادت است.)


۲.۲ - مَصاحِّها - خطبه ۱۸۳ (حکمت ارسال رسل)

امام (صلوات‌الله‌علیه) در حکمت ارسال رسل فرموده است:
«وَ بَعَثَ إِلَى الْجِنِّ وَ الاِْنْسِ رُسُلَهُ... وَ لِيَهْجُموا عَلَيْهِمْ بِمُعْتَبَر مِنْ تَصَرُّفِ مَصاحِّها وَ أَسْقامِها.»
«رسل خويش را به سوى انس و جن فرستاد تا بر آيند پيش مردم با موعظه‌اى از صحت‌ها و مرض‌هاى دنیا (و بگويند كه اين‌ها امتحان خداوند است.)



از این ماده موارد زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، ص۶۲۹.    
۲. جوهری، ابو‌نصر، الصحاح‌، ج۱، ص۴۰۵.    
۳. زبیدی، مرتضی، تاج العروس، ج۶، ص۵۲۸.    
۴. ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۵۰۷.    
۵. طریحی، فخر‌الدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۳۸۴.    
۶. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۸۳۲، حکمت ۲۴۷.    
۷. عبده، محمد، نهج البلاغه، ط مطبعه الاستقامه، ص۲۰۹، حکمت ۲۵۶.    
۸. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۵۱۳، حکمت ۲۵۶.    
۹. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۷۹۵، حکمت ۲۵۶.    
۱۰. بحرانی، ابن میثم، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۶۲۷.    
۱۱. بحرانی، ابن میثم، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۶۲۷.    
۱۲. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۱۴، ص۱۳۱-۱۳۳.    
۱۳. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه، ج۲۱، ص۳۲۶.    
۱۴. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۱۹، ص۹۷.    
۱۵. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۴۱۲، خطبه ۱۸۳.    
۱۶. عبده، محمد، نهج البلاغه، ط مطبعه الاستقامه، ج۲، ص۱۳۲، خطبه ۱۷۸.    
۱۷. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۱۶۵، خطبه ۱۸۳.    
۱۸. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۴۱۱، خطبه ۱۸۳.    
۱۹. بحرانی، ابن میثم، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۷۲۱-۷۲۲.    
۲۰. بحرانی، ابن میثم، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۷۲۲-۷۲۳.    
۲۱. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۷، ص۹۳-۹۴.    
۲۲. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ص۳۷۸.    
۲۳. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ص۱۱۳.    
۲۴. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۸۳۲، حکمت ۲۴۷.    
۲۵. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۴۱۲، خطبه ۱۸۳.    
۲۶. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۲۵۵، خطبه ۱۱۰.    
۲۷. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۳۱۵، خطبه ۱۴۷.    
۲۸. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۲۴۶، خطبه ۱۰۸.    
۲۹. سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۴۹۳، خطبه ۱۹۶.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صحح»، ج۲، ص۶۲۹.    






جعبه ابزار