علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: در مجمع البيان مى‌گويد: كلمه بكرة ظرف زمان است، حال اگر ظرفى معين و شناخته شده باشد، مثلا منظورت از اين كلمه، صبح همين امروزت باشد، مى‌گويى: أتيته بكرة و غدوة بدون تنوين- هر چند كه گاهى همين نكره را نيز تنوين مى‌دهند. و مراد از استقرار عذاب وقوع عذاب بر ايشان و دست بر نداشتن از ايشان است.
