شیب (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْب (به فتح شین و یکون یاء)، از
واژگان قرآن کریم به معنای سفید شدن موی است.
شَیْب به معنای سفید شدن موی است.
همچنین است مشیب.
«شاب الرجل یشیب شیبا: ابیض شعره»
(اِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَ اشْتَعَلَ الرَّاْسُ شَیْباً) آن در آیه کنایه از پیری است. شیب به کسر اول. در آیه
(یَوْماً یَجْعَلُ الْوِلْدانَ شِیباً) جمع اشیب به معنی پیران، موسفیدان است
(ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفاً وَ شَیْبَةً) سپس از بعد ضعف طفولیت قدرت و نیروی جوانی داد، آنگاه از بعد جوانی ناتوانی و پیروی قرار داد.
در
الصحاح از
اصمعی نقل میکند: شیب سفیدی موی و مشیب وارد شدن بدان وقت است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شیب»، ج۴، ص۹۴.