شُنْخُوب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُنْخُوب (به ضم شین) و
شِنْخاب (به کسر شین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای قله و بالای کوه و جمع آن شناخیب است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با خلقت زمین و
علم خدا از این واژه استفاده نموده است.
شُنْخُوب (به ضم شین) و
شِنْخاب (به کسر شین)
به معنای قله و بالای کوه و جمع آن شناخیب است. «
الشنخوب و الشنخاب: اعلی الجبل».
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خلقت زمین فرموده:
«
«و عَدَّلَ حَرکاتِها بِالرَّاسیاتِ مِنْ جَلامیدِهَا وَ ذَوَاتِ الشَّناخیبِ الشُّمِّ مِنْ صَیاخِیدِهَا فَسَکَنَتْ مِنَ الْمَیَدَانِ»؛
«
خداوند حرکات زمین را با کوه‌های ثابت و با کوه‌های سر به فلک کشیده و مرتفع، متعادل گردانید و زمین از بالا و پایین رفتن ایستاد».
«
جلامید» جمع جلمود یعنی سنگ سخت «شم» مرتفع، «صیاخید» جمع صیخود: سنگ محکم.
همچنین امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره علم حق تعالی فرموده:
«
«عَالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمَائِرِ الْمُضْمِرِینَ ... وَ عَوْمِ نَبَاتِ الْأَرْضِ فِی کُثْبَانِ الرِّمَالِ وَ مُسْتَقَرِّ ذَوَاتِ الْأَجْنِحَهِ بِذُرَا شَنَاخِیبِ الْجِبَالِ»؛
«خدا عالم است به راز رازداران و عالم است ... به شنا کردن و لغزیدن حشرات زمین در میان تپه‌های رمل و داناست به قرارگاه‌های پرندگان در بالای قله‌های جبال».
این واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شنخوب»، ج۲، ص۵۸۵.
