شَمْر (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَمْر (به فتح شین) و
تَشْمیر از
واژگان نهج البلاغه به معنای بالازدن لباس از ساق، اراده کار،
مصمّم شدن و جدّی‌شدن در رفتن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
محمد بن ابی‌بکر و
تقوی و ... از این واژه استفاده نموده است.
این واژه هشت بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
شَمر و
تَشْمیر به معنای بالازدن لباس از ساق، اراده کار،
مصمّم شدن و جدّی‌شدن در رفتن آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه به محمد بن ابی‌بکر می‌نویسد:
«وَ شَمِّرْ لِحَرْبِ مَنْ حارَبَکَ، وَادْعُ إِلَى سَبيلِ رَبِّک» «آستین بالا زدن و آماده باش به
جنگ آن‌که با تو می‌جنگد و بخوان مردم را به سوی خدایت.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۲۱۰ فرموده است:
«اتَّقُوا اللهَ تَقِيَّةَ مَنْ شَمَّرَ تَجْريداً، وَجَدَّ تَشْميراً ، وَ كَمَّشَ في مَهَل» «بترسید از
خدا ترسیدن کسی که
مصمّم به اطاعت و خود را مخصوص
طاعت کرده و جدّی شده با آستین بالازدن و جدی‌شده در رفتن به سوی خدا با دقّت
بصیرت.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۲۲۳ فرموده است:
«وَارْحَلْ مَطايا التَّشْميرِ» «مركب راهوار خود را براى اين
سفر آماده ساز و باروبنه خويش را بر آن ببند!.»
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شمر»، ج۲، ص۶۰۵.
