شوه (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَوْهَ (به فتح شین و هاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای قبیح شدن که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
فتنه بنی‌امیّه و در توصیف حاجیان از این واژه استفاده نموده است.
شَوْهَ به معنای قبیح شدن آمده است. «شاه وجهه شوها: قبح»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره فتنه بنی‌امیّه فرموده است: «
«تَرِدُ عَلَيْكُمْ فِتْنَتُهُمْ شَوْهَاءَ مَخْشَيَّةً، وَقِطَعاً جَاهِلِيَّةً...»؛
فتنه‌های آنها پشت سر یکدیگر با قیافه زشت و ترسناک بر شما فرو می‌بارد، نه راهنمایی در آن خواهد بود...»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف حاجیان فرموده است: «
«قَدْ نَبَذُوا السَّرَابِيلَ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ، وَشَوَّهُوا بِإِعْفَاءِ الشُّعُورِ مَحَاسِنَ خَلْقِهِمُ»؛
لباسهایی که نشانه شخصیّت‌هاست کنار انداخته و با اصلاح نکردن موها قیافه خود را تغییر دهند.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شوه»، ج۲، ص۶۲۲.
