شهوة (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَهوة (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای دوست داشتن و میل کردن که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
بهشت و
کرامت نفس و... از این واژه استفاده نموده است.
«شَهوة» به معنای دوست داشتن و میل کردن آمده است. «شهاه شهوة: احبّه و رغب فیه»
شهوة اسم نیز آمده است یعنی مطالبه نفس چیزی را که موافق میل باشد، جمع آن شهوات است یعنی خواستنی‌ها.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره بهشت از
رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) نقل کرده که می‌فرمود: «
«إنَّ الْجَنَّةَ حُفَّتْ بِالْمَكَارِهِ، وَإنَّ النَّارَ حُفَّتْ بِالشَّهَوَاتِ»؛
بهشت در لا به لای ناراحتی‌ها و
دوزخ در لا به لای شهوات پیچیده شده است.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
قلب فرموده است: «
«إِنَّ لِلْقُلُوبِ شَهْوَةً وَ إِقْبَالًا وَ إِدْبَاراً»...؛
برای دل‌های آدمیان علاقه و اقبال، و گاهی تنفّر و ادبار است.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۴۴۹ درباره کرامت نفس فرموده است: «
«مَنْ كَرُمَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ هَانَتْ عَلَيْهِ شَهْوَتُهُ»؛
کسی که برای خود شخصیّت قائل است، شهواتش در پیش او خوار و ذلیل خواهند بود.» (اشاره به این که تسلیم
هوا و
هوس شدن شخصیّت انسان را خرد می‌کند).
این واژه موارد متعددی در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شهوة »، ج۲، ص۶۱۹.
