شهاب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِهاب (به کسر شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای تکّه یا شعله آتش و نیز شعله‌های مخصوصی است که از سوختن سنگ‌های آسمانی در فضا دیده می‌شوند که
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) از این واژه استفاده نموده است.
شِهاب به معنای تکّه یا شعله آتش آمده است.
همچنین شهاب شعله‌های مخصوصی است که از سوختن سنگ‌های آسمانی در فضا دیده می‌شوند.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) فرموده است: «
«فَهُوَ... وسِرَاجٌ لَمَعَ ضَوْؤُهُ، وَ شِهَابٌ سَطَعَ نُورُهُ وَزَنْدٌ بَرَقَ لَمْعُهُ»؛
او چراغی است که نورش تابش کرده و شهابی است که روشنائیش گسترده و چخماقی است که برقش جهیده است.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره آسمان فرموده است: «
«وَأَقَامَ رَصَداً مِنَ الشُّهُبِ الثَّوَاقِبِ عَلَى نِقَابِهَا... وَرَمَى مُسْتَرِقِي السَّمْعِ بِثَوَاقِبِ شُهُبِهَا»؛
کمین قرار داد از شهاب‌های نافذ بر شکاف‌های آسمان... و تیر باران کرد
شیاطین استراق سمع را با شهاب‌های نافذش.»
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شهب»، ج۲، ص۶۱۷.
