شهادت قول
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شهادت قول، به‌معنای
قرینه کلامی بر
صدق خطیب و نافع در
اقناع مخاطب است.
شهادت قول از اقسام
نصرت و یاری است که
خطیب با آن، مطلب خود را تایید و بدان استشهاد می‌کند و نیز از عواملی است که به طور مستقیم در اقناع جمهور نقش تعیین‌کننده دارد.
بعضی از مصادیق شهادت قولی عبارت‌اند از:
۱. سخنان کسانی که در جامعه دارای
احترام و الگوی مردم‌اند. این‌گونه افراد دو گروه‌اند:
الف) آنان که به راستگویی‌شان
علم داریم و سخنان آنان یقین‌آور است؛ مانند:
انبیا و
ائمه (علیهم‌السّلام)؛ ب) آنان که به صدقشان
ظن و گمان داریم، ولی جامعه به آنان، اطمینان و وثوق دارد؛ مانند: حکما و
عالمان دین.
۲. تایید اقشار مردم و گروه‌ها یا تایید حاکم و یا حاضران و ناظران مجلس خطابه که موافقت خود را با سوت، کف‌زدن، شعار دادن و مانند آن اظهار می‌کنند.
۳. اسناد و وثیقه‌های ثابت و معتبر مثل
صُکوک (عهدنامه‌ها، پیمان‌نامه‌ها و قرارداد‌ها)، سجلّات (پرونده‌ها و اوراق ثبتی)، چک و سفته‌ها، قبض‌های بدهی و آثار تاریخی.
خواجه نصیر طوسی می‌گوید: «و شهادت قول یا شهادت مقتدایی باشد؛ مثلاً پیامبری یا امامی یا حکیمی یا شاعری که استشهاد به قول او کنند، یا قول گواهانی که تصدیق مدعی کنند یا قول حاکم و حاضرانی که
تصدیق او کنند به آن سبب که قول او ایشان را مفید اقناع است».
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است:
•
مظفر، محمدرضا، المنطق. •
خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس.
پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «شهادت قول»، تاریخ بازیابی۱۳۹۶/۱/۲۷.
