شمول (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُمول (به ضم شین) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای فرا گرفتن، کار پراکنده و به معنی پیچیدن نیز میآید، که
حضرت علی (علیهالسلام) درباره زمان
جاهلیت و
جهاد از این واژه استفاده نموده است.
شُمول به معنای فرا گرفتن، کار پراکنده و متشتّت و به معنی پیچیدن نیز میآید مانند پیچیدن جامه به خود.
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره زمان جاهلیت فرموده است: «
«فَالهُدَى خَامِلٌ، واَلعَمَى شَامِلٌ عُصِيَ الرَّحْمنُ، وَنُصِرَ الشَّيْطَانُ»؛
هدایت خاموش بود، و
ضلالت فراگیر،
خداوند معصیت شده و
شیطان یاری شده بود.»
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره جهاد فرموده است: «
«فَمَنْ تَرَكَهُ رَغْبَةً عَنْهُ أَلبَسَهُ اللهُ ثَوْبَ الذُّلِّ، وَشَمِلَهُ البَلاَءُ»؛
هر که از روی بیاعتنائی جهاد را ترک کند، خداوند لباس ذلت و ردای
بلا را بر او میپوشاند.» برخیها آن را «شَمِلَهُ البَلاَءُ» خواندهاند. «شمله»
کساء مخملی را گویند که کوتاهتر از
قطیفه است.
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره
پیشوایان فرموده است: «
«وَلْيَصْدُقْ رَائِدٌ أَهْلَهُ، وَلْيَجْمَعْ شَمْلَهُ»؛
پیشوا به
تابعان خود راست گوید و کار پراکندهاش را جمع نماید.» («شِمال» چپ، و نیز باد شمال.)
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شمل»، ج۲، ص۶۱۵.