شمر (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَمر و
تَشْمیر (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای بالازدن لباس از ساق، اراده کار، مصمّم شدن و جدّی‌شدن در رفتن است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به
محمد بن ابی‌بکر و
تقوی و ... از این واژه استفاده نموده است.
شَمر و تَشْمیر (به فتح شین) به معنای بالازدن لباس از ساق، اراده کار، مصمّم شدن و جدّی‌شدن در رفتن آمده است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه به محمد بن ابی‌بکر می‌نویسد: «
«وَشَمِّرْ لِحَرْبِ مَنْ حَارَبَکَ، وَادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّک»؛
آستین بالا زدن و آماده باش به
جنگ آن‌که با تو می‌جنگد و بخوان مردم را به سوی خدایت.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۲۱۰ فرموده است: «
«اتَّقُوا اللهَ تَقِيَّةَ مَنْ شَمَّرَ تَجْرِيداً، وَجَدَّ تَشْمِيراً، وَكَمَّشَ فِي مَهَل»؛
بترسید از
خدا ترسیدن کسی که مصمّم به اطاعت و خود را مخصوص طاعت کرده و جدّی شده با آستین بالازدن و جدی‌شده در رفتن به سوی خدا با دقّت بصیرت.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در
خطبه ۲۲۳ فرموده است: «
«وَارْحَلْ مَطَايَا التَّشْمِيرِ»؛
مركب راهوار خود را براى اين سفر آماده ساز و باروبنه خويش را بر آن ببند!.»
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شمر»، ج۲، ص۶۰۵.
