میرزا شاه تقی اصفهانی، شاعر ادیب و عالم فاضل جلیل، از اجلّه سادات و نقبای اصفهان و در فضل و دانش خصوصاً در علم نظری و فقه سرآمد فضلای عصر خویش بوده است. مدّتی شیخالاسلامرشت و سپس شیخالاسلاممشهد بود. پس از عزل از آن منصب به اصفهان آمد و در آنجا فوت شد. او بر نسخه‌ای از «استبصار» حواشی مفید و علمی نوشته که نشان دهنده تبحّر او در علوم نقلی است. این رباعی از اوست: ای از گل رخسار تو مه در تب و تاب ••••• وز یاد لبت دهان یاقوت پر آب گویا که تو را ز گُل سر شتست خدای ••••• کامد به مشام از عرقت بوی گلاب
