شؤم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُؤْم (به ضم شین و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای نامبارکی و شقاوت است.
شُؤْم به معنای نامبارکی و شقاوت است.
به مواردی از
شُؤْم که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَاَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ ما اَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ وَ اَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ ما اَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ) «یاران برکت و سعادت چه یاران برکت و سعادت، و یاران بدبختی چه یاران بدبختی.»
(اُولئِکَ اَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ. الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِنا هُمْ اَصْحابُ الْمَشْاَمَةِ) (آن‌ها اصحاب يمين و سعادتمندانند. و كسانى كه آيات ما را انكار كرده‌اند افرادى شومند.)
بعضی‌ها آن‌را
اصحاب یمین و
اصحاب شمال معنی کرده‌اند، ولی این درست نیست، زیرا میان این دو معنی فرق بسیار است گرچه مصداقا یکی‌اند و گرچه اصحاب مشئمه و اصحاب میمنه را در آیات ۳۸ و ۴۱
واقعه اصحاب یمین و اصحاب شمال خوانده است. میمنه و مشئمه به جای
(فَاَمَّا الَّذِینَ شَقُوا... - وَ اَمَّا الَّذِینَ سُعِدُوا) و به جای
(فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَ سَعِیدٌ) می‌باشند.
شؤم و مشئمة هر دو مصدراند به معنی نامبارکی (و شقاوت)، چنان‌که
یمن و
میمنه مصدراند به معنی مبارکی (و
سعادت)،
اصحاب مشئمه یعنی یاران شومی و کسانی که پیوسته با شومی و شقاوت توام‌اند. نظیر این دو
آیه است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شؤم»، ج۴، ص۱.
