سیّدمحمّدباقر امامی دهکردی بن آقا سیّدمحمّدجواد امام جمعه، عالم فاضل و ادیب شاعر، در حدود سال ۱۳۰۰ق متولّد شده و پس از تحصیلات مقدّماتی، در اصفهان نزد آخوند ملّامحمّد همامی، آخوند کاشی، جهانگیر قشقائی به تحصیل پرداخت. همچنین در درس آقاسیّد ابوالقاسم دهکردی، آخوند ملّاحسین کرمانی حاضر شد و از آن دو عالم گرانقدر اجازه دریافت نمود. پس از آن به موطن خود بازگشته و در آنجا مرجع احکام شرعی و حلّ و فصل دعاوی بود. سرانجام در سال ۱۳۶۷ق در اصفهان وفات یافت، جنازه به شهرکرد منتقل و در دامنه تلّ امامیه مدفون گردید.
صاحب عنوان شعر می‌سروده و «معصوم» تخلّص داشت و در اواخر زندگی آن را به «امامی» تبدیل کرد. «دیوان اشعار» و مثنوی در شرح حدیث حقیقت از آثار اوست. این چند بیت از یکی از اشعار او در وصف حضرت امام مهدی (عجل‌اللَّه‌تعالی‌فرجه‌الشریف) است. ای مجلسیان مژده که این ماه برات است ••••• یک بوسه مرا از لب آن ماه برات است در عالم اگر آب حیات از ظلمات است ••••• زلفت ظلمات است و لبت آب حیات است تو پیل سواری و من ز اسب پیاده ••••• فرزین چه کنم شاه ز رخسار تو مات است ای صاحب خرمن نظری سوی گدا کن ••••• کاین سائل محروم سزاوار زکات است گر خسرو شیرین لب شکّر دهن من ••••• گوید سخن تلخ نکوتر ز نبات است.
