سیدعلی بن محمدرحیم طاهری اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیدعلی
بن محمدرحیم طاهری اصفهانی، از شعرا و ادبای اصفهان در قرن چهاردهم هجری بوده است.
سیدعلی طاهری سِدِهی متخلّص به «شیوا» فرزند سیّدمحمّدرحیم، عالم فاضل و ادیب شاعر، در قرن چهاردهم هجری بوده است. وی از اعقاب
سیّدصالح قصیر است. در حدود سال ۱۳۲۰ق در سِدِه ماربین (خمینی شهر فعلی) متولّد شده و در اصفهان نزد علمای اصفهان و احتمالاً
سیّدمحمّدباقر درچه‌ای و
عبدالکریم گزی به تحصیل پرداخت.
او سپس برای تکمیل تحصیلات خود به
عتبات عالیات مشرّف شده و در مدرسه حسن خان کربلا و مدرسه شیخ جعفر در
نجف سکونت گزیده و به تحصیل ادامه داد. پس از آن به سیاحت پرداخته و در جنوب و شمال کشور به ترویج دین و تبلیغ شریعت مشغول بود و در کنار آن به تکمیل معلومات ادبی خود پرداخت و از جمله در
مشهد مقدس در خدمت
ادیب نیشابوری کسب فیض نمود.
او عاقبت در تهران سکونت گزیده و در همان شهر وفات یافت. اشعارش بالغ بر بیست هزار بیت و موضوع آن اغلب در پند و حکمت و انتقاد از اوضاع اجتماعی است. مقداری از اشعار او با عنوان «دیوان غزلیات و قصاید سیّد علی طاهری سدهی متخلّص به شیوا» در سال ۱۳۳۳ش در تهران به طبع رسیده است.
شعر زیر از اوست:
"گردش چشمان یار، آفت جان و تن است ••• سرو قد آن نگار، روح و روان من است"
"طُرّه
طرّار او، دامِ ره اهل دل ••• نرگس جادوی او، آهوی شیرافکن است".
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۵۱۰.
