سیدعلی بن محمدرحیم طاهری اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیدعلی بن محمدرحیم طاهری اصفهانی، از شعرا
و ادبای اصفهان در قرن چهاردهم هجری بوده است.
سیدعلی طاهری سِدِهی متخلّص به «شیوا» فرزند سیّدمحمّدرحیم، عالم فاضل
و ادیب شاعر، در قرن چهاردهم هجری بوده است. وی از اعقاب
سیّدصالح قصیر است. در حدود سال ۱۳۲۰ق در سِدِه ماربین (خمینی شهر فعلی) متولّد شده
و در اصفهان نزد علمای اصفهان
و احتمالاً
سیّدمحمّدباقر درچه‌ای و عبدالکریم گزی به تحصیل پرداخت.
او سپس برای تکمیل تحصیلات خود به
عتبات عالیات مشرّف شده
و در مدرسه حسن خان کربلا
و مدرسه شیخ جعفر در
نجف سکونت گزیده
و به تحصیل ادامه داد. پس از آن به سیاحت پرداخته
و در جنوب
و شمال کشور به ترویج دین
و تبلیغ شریعت مشغول بود
و در کنار آن به تکمیل معلومات ادبی خود پرداخت
و از جمله در
مشهد مقدس در خدمت
ادیب نیشابوری کسب فیض نمود.
او عاقبت در تهران سکونت گزیده
و در همان شهر وفات یافت. اشعارش بالغ بر بیست هزار بیت
و موضوع آن اغلب در پند
و حکمت
و انتقاد از اوضاع اجتماعی است. مقداری از اشعار او با عنوان «
دیوان غزلیات و قصاید سیّد علی طاهری سدهی متخلّص به شیوا» در سال ۱۳۳۳ش در تهران به طبع رسیده است.
شعر زیر از اوست:
"گردش چشمان یار، آفت جان
و تن است ••• سرو قد آن نگار، روح
و روان من است"
"طُرّه طرّار او، دامِ ره اهل دل ••• نرگس جادوی او، آهوی شیرافکن است".
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۵۱۰.
