حاج حسین شفیعی ابن قدم‌علی بن حسین بن محمّدعلی بن محمّدشفیع اصفهانی، شاعر عارف دانشمند معاصر. در سوم محرّم ۱۳۴۱ق در محلّه لُنبان اصفهان متولّد شد. در این شهر نزد فضلای این شهر همچون سیّدصدرالدّین کوهپایه‌ای، شیخ اسدالله ایزدگشسب، شیخ محمّدحسن عالم نجف‌آبادی، و حاج‌آقا رحیم ارباب به کسب علم پرداخته و مدّت ۱۵ سال از محضر میرزا علی‌آقا شیرازی بهره علمی و معنوی برد. [در قم نیز از درس آیات عظام بروجردی و مرعشی نجفی بهره گرفته و در شیراز نیز به خدمت ذو الرّیاستین رسیده و کسب فیض نمود و از سیّدنورالدّین شیرازی بهره علمی گرفت. وی مدّتی در اصفهان به کتاب‌فروشی و زمانی به تدریس در دبیرستان‌ها و دانشگاه اصفهان و یا در منزل خود می‌پرداخته و با درس اخلاق خود خصوصاً نهج‌البلاغه مردم و خصوصاً دانشجویان و جوانان را با حکمت و عرفان آشنا می‌نموده و جان‌های مشتاق عرفان الهی را سیراب می‌کرده است. وی سرانجام در سوم بهمن ۱۳۷۸ش وفات یافته و در قطعه نام آوران گورستان باغ رضوان اصفهان مدفون شد.]
کتب زیر از تالیفات اوست: ۱. «نورالیقین» در شرح صفات المتقین معروف به خطبه همام، مطبوع ۲. «شرح وصیت نامه حضرت علی (علیه‌السّلام) به فرزندش حضرت مجتبی (علیه‌السلام)» ۳. «لوامع العرفان» منظومه عربی در توحید و عرفان ۴. «مجموعه‌ای از غزلیات شعرای قدیم و جدید» ۵. «ترجمه تجلی فضیلت» به فارسی، متن اصلی به عربی از ابوالفضل میرلوحی منتخب از شرح نهج‌البلاغه ابن‌ابی‌الحدید درباره فضائل حضرت علی (علیه‌السّلام) ۶. «مقدمه کنوز الرّموز» تالیف میرحسین هروی ۷. «دارالجنون عشق» مطبوع ۸. «بهجةالطالبین» در منطق و غیره این شعر از اوست: شوق دیدار تو‌ای خسرو خوبان تا چند ••••• بر سر خار بیابان بدواند ما را [... ] جان به شکرانه دهم گر نفسی آن دلبر ••••• به کنارش ز محبّت بنشاند ما را
