سیدجواد بن محمدجواد امامی نجفی امامجمعه دهکردی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیدجواد بن
محمدجواد امامی نجفی امامجمعه دهکردی، شاعر و
ادیب فاضل در
قرن چهاردهم هجری میباشد.
سیّدجواد امامی نجفی بن
حاج سیّدمحمّدجواد امامجمعه دهکردی شاعر و
ادیب فاضل، در سال ۱۳۰۹ق در
شهرکرد متولّد شده و در مولد خود و
اصفهان تحصیلات خویش را به پایان رسانیده و آنگاه به موطن خویش مراجعت نموده و در آنجا ساکن گردید. چند سال بعد به علت
بیماری،
بینایی خود را از دست داد و در منزل منزوی شد. در
شعر و
ادب دارای قدرت طبع بود. این شعر از اوست:
شکر لِلَّه که
بهار آمد و شد موسم
عید ••••• چشم من بار دگر صحنه گلزار بدید
شد پدید ابر گهربار و ببارید شدید •••••بر سر لاله و گل ریخت بسی مروارید
خیز و از خانه برون آی و در و دشت ببین ••••• که شده چون پر
طاووس همه روی
زمینتا سلیمان گل آورد جهان زیر نگین ••••• کرد اهریمن دی کوچ ازین چرخ برین
فرودین آمده تا دیو و دد آزاد کند ••••• تا دل بلبل بیچاره گرفتار کند
ساقی
سیم تن ماه وش گلاندام ••••• از ره لطف همی ریخت مرا باده به جام
تا دهد از لب جام و لب خود دل را کام ••••• سینه را شرح دهد ننگ بَرَد، آزَد نام
طوطی طبع مرا سرخوش و سرشار کند.
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۳۸۴-۳۸۵.