سیداحمد بن محمدباقر نوربخش دهکردی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیداحمد بن محمدباقر نوربخش دهکردی اصفهانی، از
متصوفه و ادبای
اصفهان در
قرن چهارده هجری بوده است.
حاج سیّداحمد نوربخش دهکردی ملقّب به «رحمتعلی
شاه حقّانی» فرزند سیّدمحمّدباقر، عارف سالک و ادیب شاعر، در حدود سال ۱۲۸۵ق در دهکرد (شهرکرد فعلی) متولّد شد، و جهت تحصیل به
اصفهان آمد، و خدمت آخوند
ملاّمحمّدحسین دهکردی دایی خود و آقا
سیّدابوالقاسم دهکردی برادر خود، و آقا
میرزا محمّدحسن نجفی و آخوند
ملاّمحمّد کاشانی تحصیل نمود، سپس به
نجف اشرف رفت، و از درس علمای اعلام آن جا به خصوص
آخوند خراسانی بهره گرفت. وی پس از بازگشت به ایران به
تصوّف میل پیدا کرد، و در سلک فقرای
خاکساریّه درآمد، و
خرقه پوشید، و اذنِ هدایت یافت، و در محلّه درکوشک اصفهان خانقاهی ساخت، و در آن ساکن شد، و به ارشاد و دستگیری مریدان خود پرداخت. بسیاری از اهالی اصفهان و چهارمحال از مریدان او بودند. وی در سال ۱۳۲۵ق روزنامه نامه حقیقت را در اصفهان منتشر ساخت، و بالاخره در ۱۲
جمادی‌الاوّل ۱۳۳۹ق
وفات یافت، و در
خانقاه خود مدفون شد، و قبل از وفات، خواهرزاده خود حاج آقا رحیم دهکردی
منوّرعلی شاه را به جانشینی خود انتخاب کرد. وی در
شعر، به «حقیقت» تخلّص داشت، و این شعر از او است:
"به ملک فقر چرا کوس سلطنت نزنم؟ ••• که آفتاب فلک گوشه کلاه من است"
"خطت دمیده و «حقیقت» به سوز دل می‌گفت: ••• سیاهی رخ دلبر، ز سوز آه من است"
او دارای آثار و تالیفاتی است، کتاب‌های ذیل از آثار او است:
۱. آغاز حقیقت؛
۲. برهان نامه حقیقت، که در سال ۱۳۳۶ق در اصفهان چاپ سنگی شده؛
۳. رشحات رحمت؛
۴. منطق الطّیر در شرح هفت وادی؛
۵. مثنوی در شرح سؤال
کمیل از
حضرت امیر (علیه‌السّلام) در معنی حقیقت؛
۶. مثنوی در شرح
آیه نور.
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۳۹۰.
