سُفَهاء (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سُفَهاء:
(السُّفَهآءُ مِنَ النَّاسِ) «سُفَهاء» جمع «
سفيه» در اصل به معناى كسى است كه بدنش سبک باشد و به آسانى جابه جا شود، عرب به افسارهاى سبک وزن حيوانات كه به هر طرف حركت مى‌كند «
سفيه» مى‌گويد، ولى اين كلمه تدريجاً به معناى «سبک مغز» به كار رفته
و به صورت معناى اصلى در آمده، خواه اين سبک مغزى در امور دينى باشد يا دنيوى.
(سَيَقُولُ السُّفَهَاء مِنَ النَّاسِ مَا وَ لاَّهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِي كَانُواْ عَلَيْهَا قُل لِّلّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ) (به زودى مردم سبک مغز مى‌گويند: «چه چيز آن‌ها (مسلمانان) را، از قبله‌اى كه بر آن بودند، بازگردانيد؟!» بگو: «مشرق و مغرب، از آنِ خداست،
خدا هركس را بخواهد، به راه راست هدايت مى‌كند.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: منظور از
سفيهان از مردم،
یهود و
مشرکین عرب است، و به همين جهت از ايشان تعبير به ناس كرد، و اگر
سفيه‌شان خواند، بدان جهت بود كه فطرتشان مستقيم نيست، و رأيشان در مسئله تشريع و دين، خطا است، و كلمه
سفاهت هم به همين معنا است، كه عقل آدمى درست كار نكند، و رأى ثابتى نداشته باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سُفَهاء»، ص۲۹۳.
