سَوْآتُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَوْآتُ:
(يُواري سَوْأَةَ أَخيهِ) «سَوْآتُ» جمع
«سوئة» (بروزن عورة) در اصل، به معناى هر چيزى است كه ناخوشايند است،
و لذا گاه به
«جسد مرده» و گاه به
«عورت» گفته مى‌شود، و در اين‌جا منظور همان معناى اخير است.
ترجمه و تفاسیر آیات مرتبط با سَوْآتُ:
(فَبَعَثَ اللّهُ غُرَابًا يَبْحَثُ فِي الأَرْضِ لِيُرِيَهُ كَيْفَ يُوَارِي سَوْءةَ أَخِيهِ قَالَ يَا وَيْلَتَا أَعَجَزْتُ أَنْ أَكُونَ مِثْلَ هَذَا الْغُرَابِ فَأُوَارِيَ سَوْءةَ أَخِي فَأَصْبَحَ مِنَ النَّادِمِينَ) (سپس
خداوند زاغى را فرستاد كه در
زمین، جستجو و كند و كاو مى‌كرد؛ تا به او نشان دهد چگونه جسد برادر خود را دفن كند. او گفت: «واى بر من! آيا من ناتوان‌تر از آن هستم كه مانند اين زاغ باشم و جسد برادرم را دفن كنم؟!» و سرانجام از ترس رسوايى، و براثر فشار وجدان از نادمان شد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه سواة به معناى آن چيزى است كه انسان را خوشايند نباشد، و كلمه ويل به معناى هلاكت است، و عبارت: يا ويلتى كلمه‌اى است كه هر كس هنگام هلاكت به زبان مى‌آورد، (در فارسى هم مى‌گويند وا ويلاه) و كلمه: عجز در مقابل كلمه استطاعت توانايى است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
(فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَ طَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِن وَرَقِ الْجَنَّةِ وَ عَصَى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَى) (سرانجام هر دو از آن خوردند، و لباس بهشتى آن‌ها فرو ريخت، و عورتشان آشكار گشت و از برگ‌هاى درختان بهشتى براى پوشاندن خود جامه دوختند. آرى آدم
پروردگارش را نافرمانى كرد، و از پاداش او و ماندن در
بهشت محروم شد.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: تفسير اين آيه در سوره اعراف گذشت.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «سَوْآتُ»، ص۳۰۱.
