سَوَّل (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَوَّل: (سَوَّلَ لَهُمْ وَ اَمْلی لَهُمْ) «سَوَّل» از مادّه «
سؤل» (بر وزن قفل) به معنای حاجتی است که نفس آدمی نسبت به آن حریص است.
(اِنَّ الَّذِینَ ارْتَدُّوا عَلَی اَدْبَارِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَی الشَّیْطَانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَاَمْلَی لَهُمْ) (به یقین کسانی که بعد از روشن شدن راه هدایت برای آن‌ها، پشت به آن کردند،
شیطان اعمال زشتشان را در نظرشان زینت داده و آنان را با آرزوهای طولانی فریفته است)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه
تسویل که مصدر
سول است، به معنای جلوه دادن چیزی است که نفس آدمی حریص بر آن است، به طوری که زشتی‌هایش هم در نظر زیبا شود و مراد از املاء امداد و یا طولانی کردن آرزو است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَوَّل»، ص۳۰۴.
