سملق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَمْلَق (به فتح سین و سکون میم و فتح لام) بر وزن جعفر از
واژگان نهج‌البلاغه، به معنای مستوی و هموار است. این واژه فقط یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
سَمْلَق به معنای مستوی و هموار است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» آمده است به شرح ذیل می‌باشد.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) درباره قیامت فرمود:
«وَيُنْفَخُ فِي الصُّورِ، فَتَزْهَقُ كُلُّ مُهْجَة، وَتَبْكَمُ كُلُّ لَهْجَة، وَتَذِلُّ الشُّمّ الشَّوَامِخُ، وَالصُّمُّ الرَّوَاسِخُ، فَيَصِيرُ صَلْدُهَا سَرَابا رَقْرَقاً، وَمَعْهَدُهَا قَاعاً سَمْلَقاً.» «در «صور» دميده مى‌شود، قلبها از كار مى‌افتد، زبانها بند مى‌آيد، كوههاى بلند و سنگهاى محكم به هم مى‌خورند آن چنان كه قسمتهاى سخت و محكم درهم ريخته، نرم مى‌شوند و همچون سراب به نظر مى‌آيند، جاى آنها چنان صاف و همواره مى‌گردد كه گويا كوهى وجود نداشته است.»
(شرح های خطبه:
)
فقط یک مورد از این واژه در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سلمق»، ج۱، ص۵۴۸.
