سغب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَغَب (به فتح سین و غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای گرسنگی است. دو بار از این واژه در
نهج البلاغه آمده است.
سَغَب به معنای گرسنگی آمده، به‌قولی گرسنگیی که توام با رنج باشد.
امام علی (علیه‌السلام) در پایان
خطبه شقشقیه فرموده:
«لَوْلا حُضورُ الْحاضِرِ، وَقيامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النّاصِرِ، وَما أَخَذَ اللهُ عَلى العُلَماءِ أَلاّ يُقَارّوا عَلى كِظَّةِ ظالِم، وَلا سَغَبِ مَظْلوم لاََلقَيْتُ حَبْلَها عَلى غارِبِها» «اگر حاضران برای بیعت نبودند و اگر با وجود یاری مردم حجت تمام نمی‌شد، و اگر نبود اینکه
خداوند از دانایان عهد گرفته که بر گرسنگی مظلوم و پرخوری ظالم راضی نباشند، افسار شتر خلافت را بر گردن آن می‌انداختم. (از
خلافت دست می‌کشیدم)»
(شرح‌های خطبه:
)
«هَلْ زَوَّدَتْهُمْ إِلاَّ السَّغَبَ» «آیا دنیا جز گرسنگی زادی به اهل خود داده است.»
(شرح‌های خطبه:
)
دو بار از واژه سَغَب در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سَغَب»، ج۱، ص۵۳۴.
