سعید بن سلیمان سعدی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سعید بن سلیمان سعدی، از کارگزاران خلفای اموی، سخنور و شاعر در
قرن سوم قمری در
اندلس بود. وی رهبر
بنی قیس و امیر
البیره بعد از
سوّار بن حمدون شد ولی به‌سبب اینکه فردی بدوی، خشن و تندخو بود برای او پاپوش دوخته و کشتند.
ابوعثمان، سعید
بن سلیمان
بن جودی بن اسباط
بن ادریس سعدی، از
قبیله هوازن و از نسل کسانی است که در دوران
فتح اندلس وارد آن‌جا شدند. او مردی دلاور، بی‌باک، بخشنده، سخنور و شاعر بود. پس از کشته شدن
سوّار بن حمدون در سال ۲۷۷ق رهبر قیسیان شد و بر مرکز «البیره» مسلط شد و امیر
عبدالله بن محمد اموی، قصبات و شهرهای اطراف آن را تیول او کرد. او نتوانست جای خالی سّوار را پر کند و حُسن سیاست او را نداشت؛ بلکه فردی بدوی، خشن و تندخو بود که خود را بر پیروان و یاران خود، برتر شمرد و آنان را خوار کرد تا آن‌که دو تن از بزرگانِ آنان برایش پاپوشی دوختند و او را به آن بهانه کشتند و ادعا کردند او را در خانه معشوقه یهودی‌اش کشته‌اند.
برخی از آنان نیز ادعا کردند او قصد قیام بر ضد امیر عبدالله را داشته است و ابیاتی به او نسبت دادند و آن را دستاویز کشتن او کردند؛ از جمله این بیت:
«ای مروانیان! سلطنت و ملک ما را رها کنید؛ که سلطنت، تنها شایسته فرزندان عرب است.»
ابن حیّان قرطبی می‌گوید: «او به ناجوانمردی کشته شد و پس از کشته شدن او، عرب‌ها خوار و نزد مولّدین (غیرعرب‌هایی که میان عرب‌ها زاده و بزرگ شده بودند) بی ارزش شدند».
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۳۰.
