سعود کبیر بن عبدالعزیز آل سعود
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آلِ سُعود، سلسله‌ای منسوب به
سعود بن محمد بن مِقْرِن که از ۱۱۴۸ق/۱۷۳۵م به بخشی از
جزیره عربستان فرمان رانده است و اکنون نیز بر کشور
عربستان سعودی که نام خود را از آن سلسله برگرفته، فرمان می‌راند. یکی از شخصیت‌های این
خاندان، سعود بن عبدالعزیز بود.
سعود بن عبدالعزیز (حک ۱۲۱۸-۱۲۲۹ق/۱۸۰۳-۱۸۱۴م). او معروف به سعود کبیر بود. در کنار پدر با رقیبان وی و
شریف غالب جنگ کرد.
پس از برقراری
صلح به
حج رفت و سال بعد به تلافی حملات قبیلۀ شیعۀ خزعل بر کاروان وهابیان (نیز کینۀ دیرینه با
شیعیان) به
کربلا تاخت و از
قتل و
غارت و ویرانی چیزی فرو نگذاشت.
وی که در ۱۲۰۲ق/۱۷۸۷م به پیشنهاد
محمد بن عبدالوهاب به ولیعهدی برگزیده شده بود، پس از قتل عبدالعزیز رشتۀ کار‌ها را در دست گرفت و با تشکیل ارتشی بزرگ
به سرکوب برخی از قبایل نافرمان
حجاز پرداخت و بر تَیْماء و خیبر استیلا یافت و به کرانه‌های
عُمان تاخت.
سلطان بن حمید بن سعید ، امیر
مسقط، برای مقابله با او با
دولت عثمانی بر ضد
آل سعود همداستان شد، ولی به قتل رسید.
با این حال، کوشش‌های سعود برای چیرگی بر عمان و سراسر سواحل جنوبی
خلیج فارس با دخالت کمپانی هند شرقی نافرجام ماند.
شریف غالب که به دوستی با آل سعود تظاهر می‌کرد، در نهان به مخالفت ادامه می‌داد و چون اهل تُرَبَه و خُرْمَه دعوت وهابیان را پذیرفتند، شریف آشکارا به مخالفت پرداخت.
نیز اقدامات وهابیان، به رهبری سعودی‌ها، مبنی بر نابود کردن آداب و رسومی که به گمان آنان از مظاهر
بت‌پرستی به‌شمار می‌آمد و اعدام روحانیونی که بر اعتقادات قدیم پای می‌فشردند، موجب شورش‌هایی بر ضد
وهابیت در حجاز شد.
سعود که در پی فرصت برای براندازی نفوذ شریفان بود، طی سال‌های ۱۲۲۰-۱۲۲۱ق/۱۸۰۵ق/۱۸۰۶م بر
مکه و
مدینه تاخت و بر آن دو شهر چیره شد.
شریف غالب فرمانبری نمود و در منصب خود ابقا شد.
و نفوذ وهابیان در حجاز گسترش یافت و سعود نام سلطان عثمانی را از خطبه انداخت.
سعود که اینک بر حجاز هم چیرگی یافته و قلمرو او از
دریای سرخ تا خلیج فارس گسترده شده بود و امر حج را زیر نظر خود در آورده بود، آهنگ تسخیر
شام و
عراق کرد، ولی در مرزهای این دو منطقه با نیروهای عثمانی روبه‌رو شد و ناکام ماند.
باب عالی که از نبردهای سازمان نیافتۀ خود و تحریک امیران عرب به رویارویی با نفوذ آل سعود و وهابیت طرفی بر نبسته بود و خطر شدیدی از سوی آنان احساس می‌کرد، از
محمدعلی پاشا امیر
مصر خواست به جنگ با ایشان برخیزد.
در اواخر اکتبر یا اوایل نوامبر ۱۸۱۱م (
شوال ۱۲۲۶ق) نیروهای
مصر به فرماندهی
طوسون پاشا، پسر محمدعلی، نخستین حملۀ خود را آغاز کرد.
عبداللـه و فیصل، پسران سعود، در ابتدا مصریان را که گرفتار بی‌آبی و گرما و
بیماری شده بودند، واپس راندند و چندی بعد آن‌ها را در دره‌ای نزدیک الصفراء غافلگیر کردند و سخت درهم شکستند.
در پاییز ۱۲۲۷ق/۱۸۱۲م مصریان با رسیدن نیروی امدادی دست به حملۀ بزرگ‌تری زدند و مکه، مدینه و
طایف را تسخیر کردند. با اینهمه پیشروی آنان در تُرْبَهُ الصَّیف متوقف شد (۱۲۲۸ق/۱۸۱۳م).
سپس محمدعلی پاشا خود وارد
عربستان شد تا فرماندهی را در دست گیرد.
کوشش سعود برای آغاز گفت‌وگوهای صلح به نتیجه نرسید، و در ۸
جمادی‌الاول ۱۲۲۹ق/۲۸ آوریل ۱۸۱۴م پس از ۶۸ سال زندگی در
درعیه درگذشت.
دانشنامه جهان اسلام، ج۲، ص۴۲۵، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «آل‌سعود».
