سَحَّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَحَّ (به فتح سین و تشدید حاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پى در پى كردن است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره
باران و در
دعای استسقاء از این کلمه به کار برده است. این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
سَحَّ (به فتح اول) به معنای پى در پى كردن است. «سَحَّ الماءَ و غيرَهُ: صبّهُ صبّاً متتابعاً كثيراً»
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره باران فرموده:
«أَرْسَلَهُ سَحّاً مُتَدَارَكاً قَدْ أَسَفَّ هَيْدَبُهُ» «باران را پى در پى و درک كننده همديگر فرستاد در حالی كه ابرش به
زمین نزديک شده بود.»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت در دعاى استسقاء فرموده:
«وَانْشُرْ عَلَيْنَا رَحْمَتَكَ... سَحّاً وَابِلاً تُحْيِي بِهِ مَا قَدْ مَاتَ، وَتَرُدُّ بِهِ مَا قَدْ فَاتَ» «رحمت خويش را بر ما به گستران با باران پى در پى و درشت دانه كه با آن مرده را زنده كنى، و از دست رفته را برگردانى.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سحح»، ج ۱، ص۵۱۹.
