سَحْل (به فتح سین و سکون حاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای تراشيدن و كوبيدن است. مِسْحَل (به کسر میم و سکون سین) به معنای آلت تراشيدن است. امام علی (علیه‌السّلام) از این واژه درباره فتنه‌ها بعد از خود به کار برده است. این کلمه یک بار در نهج البلاغه آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره فتنه بعد از خود فرموده: «تَغِيضُ فِيهَا الْحِكْمَةُ وَ تَنْطِقُ فِيهَا الظَّلَمَةُ وَتَدُقُّ أَهْلَ الْبَدْوِ بِمِسْحَلِهَا وَ تَرُضُّهُمْ بِكَلْكَلِهَا»
