سبت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَبْت (به فتح سین و سکون باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای قطع و بريدن است. این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
سَبْت به معنای قطع و بريدن است. «سَبَتَ الشيءَ: قطعهُ»
در
صحاح سبت را راحت معنى كرده و گويد: سبات به معنى خواب است و اصل آن به معنى راحت مى‌باشد، خواب و آرامش و راحت، نوعى قطع عمل است و با معناى اولى مى‌سازد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در محلى فرموده:
«نَعُوذُ بِاللهِ مِنْ سُبَاتِ الْعَقْلِ وَقُبْحِ الزَّلَلِ» «پناه مى‌بريم به
خدا از خواب و غفلت عقل و بدى لغزش.»
(شرح‌های خطبه:
)
درباره مردگان فرموده:
«سُقُوا كَأْساً بَدَّلَتْهُمْ بِالنُّطْقِ خَرَساً... وَبِالْحَرَكَاتِ سُكُوناً فَكَأَنَّهُمْ فِي ارْتِجَالِ الصِّفَةِ صَرْعَى سُبَات» «كاسه‌اى را سر كشيده‌اند كه گويایى را به لالى و حركات را به سكون مبدّل كرده است گویى آنها در بادى وصف افتادگان خوابند. (به خواب رفتگانند.)»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «سبت»، ج۱، ص۵۱۰.
