سال 642 هجری قمری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سال ۶۴۲ هجری قمری، چهل و دومین سال از قرن ۷ قمری و مصادف با
سال ۶۲۳ هجری شمسی است. در این سال رویدادها و وقایع نظامی و غیرنظامی مختلفی در جهان اسلام رخ داد، مانند: جنگ و نزاع میان امیران ایوبی، انتصاب
ابن علقمی به وزارت خلیفه عباسی، درگذشت
حاکم ایوبیان حماة و جانشینی پسرش، کشته شدن
حاکم دولت بنی مرین در مغرب دور و جانشینی برادرش، دعوت
پاپ از مغولان برای مسیحی شدن، درگذشت برخی از شخصیت‌های مشهور دیگر مانند:
ابن ابی الدم و ... .
- خلیفه عباسی مستعصم باللّه، مؤیدالدین ابوطالب محمد معروف به ابن علقمی را به وزارت برگزید.
- درگذشت مظفر ثانی تقی الدین محمود و جانشینی پسرش ملک منصور (ثانی).
- کشته شدن محمد بن عبدالحق و جانشینی برادرش ابویحیی ابوبکر عبدالحق.
- یغمراسن، فرمانده بنی زیان که ابوزکریای حفصی در سال ۶۴۰ق او را شکست داده بود و بر تلمسان، مرکز حکومتش، چیره شده بود، به اطاعت ابوزکریا درآمد و با او پیمان بست و تلمسان را باز پس گرفت.
- پس از آنکه ابوعبداللّه محمد بن نصر دید توان نبرد و شکستن محاصره غرناطه را ندارد. با آلفونسو، پادشاه قشتاله، از در سازش درآمد و با او پیمان صلحی بست؛ بدین صورت که ابن احمر تحت حکم پادشاه قشتاله و به نام او بر مملکت خود حکومت کند و سالانه جزیه ای به او بدهد و برضد دشمنانش او را کمک رساند و در مجلس قشتاله (کورتس) به عنوان امیری که فرمانبر تخت سلطنت پادشاه قشتاله است، حضور یابد؛ در ضمن جیّان، ارغونه و قلعه جابر را به او تسلیم کرد. مدت این پیمان بیست سال تعیین شد.
- پاپ اینوسان چهارم هیئتی نزد خاقان مغولان به پایتخت شان، قراقوروم، فرستاد و او را به دین مسیح دعوت کرد. خاقان برای مسیحی شدن شرط کرد دربار پاپ و همه پادشاهان و امیران غرب زیر سلطه و حکومت او درآیند.
- آلفونسو پسر فردیناند پادشاه قشتاله بر قلعه (دژ) (آراغونه) و شماری دیگر از دژها چیرگی یافت و غرناطه را به محاصره درآورد و از آن دست کشید.
- ملک صالح نجم الدین ایوب سلطان مصر، سپاهی از ممالیک بحری تشکیل داد و گروه‌هایی از سپاهیان دولت خوارزمی که پس از حمله مغول به سرزمین شام و مصر پناهنده شده بودند، به وی پیوستند. او بر عموی خود صالح اسماعیل پیروز شد و یاوران صلیبی اش را بیرون راند.
• ابن ابی الدم.
• ابن حمّویه تاج الدین.
• محمد مرینی.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۳، ص۳۴۱.
