سال 467 هجری قمری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در سال چهارصد و شصت و هفت هجری قمری، رویدادها و وقایع نظامی و غیرنظامی مختلفی در جهان اسلام رخ داد، مانند: جنگ‌های ملوک‌الطویفی در
اندلس، سرکوب شورش ترکان توسط وزیر خلیفه فاطمی، انتصاب
محمد بن جهیر دوم به وزارت خلیفه عباسی، تخریب فاحشه‌خانه‌ها و شراب‌فروشی‌ها در
بغداد، خواندن خطبه به نام
مستنصر فاطمی در
مکه، بنای رصدخانه‌ای در نیشابور، معاهده روم با
سلجوقیان، درگذشت برخی از شخصیت‌های مشهور مانند:
ابن مهنّد و ... .
- خلیفه القائم بامرالله می‌میرد و با نوه‌اش عبدالله بن محمد بن القائم بامرالله بیعت و به المقتدی بامرالله ملقب می‌شود.
- خلیفه محمد بن جهیر دوم را به وزارت برگزیده، او را عمیدالدوله می‌نامد.
- خلیفه المقتدی بامرالله دستور می‌دهد زنان‌خطاکار را از بغداد بیرون و فاحشه‌خانه ها و شراب‌فروشی ها را ویران کنند.
- پس از آن که چهار سال پیاپی در مکه به نام خلیفه عباسی خطبه خوانده می‌شد، بدر جمالی دوباره خواندن خطبه به نام مستنصر فاطمی را جایگزین کرد.
- ملک شاه رصدخانه‌ای در نیشابور می‌سازد.
- درگذشت محمود بن نصر مرداس بن صالح بن مرداس، امیر «حلب» و جانشینی پسرش نصر جلال الدوله.
- درگذشت یحیی مأمون پسر ذوالنون و جانشینی نوه‌اش یحیی دوم، فرزند اسماعیل بن مأمون و نامیدن او به القادربالله.
- میخائیل هفتم طی معاهده‌ای با سلجوقیان از آنان برای مبارزه با عمویش که خواهان تاج و تخت و مدعی سزاوارتر بودن خویش است کمک می‌گیرد. سلجوقیان عموی او را شکست می‌دهند، ولی از فرصت استفاده می‌کنند و در بخش بزرگی از آناتولی پخش می‌شوند.
- یحیی مأمون پسر ذوالنون بر قرطبه دست می‌یابد و آن را به قلمرو حکومت خود ضمیمه می‌کند و فرمانروای آن جا؛ یعنی سراج الدوله فتح بن معتمد بن عباد را می‌کشد.
- معتمد بن عباد، امیر اشبیلیه می‌کوشد تا بر غرناطه دست یابد و عبدالله بن بلکین بن حبّوس صنّهاجی، فرمانروای آن جا ناگزیر با آلفونسوی ششم، پادشاه قشتاله هم‌پیمان می‌شود و خراج سالانه به او می پردازد تا در مقابل، حملات معتمد را دفع کند.
- بدرالجمالی، وزیر خلیفه مستنصر فاطمی، شورش ترکان را سرکوب می‌کند و فرمانده آن را می‌کشد و به نافرمانی‌ها در اسکندریه و دمیاط پایان می‌دهد.
• ابن مهنّد
• باخرزی
• عزّالدوله مرداسی
• القائم بامرالله
• مامون بن ذی النون
• ماوردیه
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۴۹۸.
