سال 277 هجری قمری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سال ۲۷۷ هجری قمری، هفتاد و هفتمین سال از قرن ۳ قمری و مصادف با سال ۲۶۹ هجری شمسی است. در این سال رویدادها و وقایع نظامی و غیرنظامی مختلفی در جهان اسلام رخ داد، مانند: قتل
اسماعیل بن بلبل وزیر
معتمد عباسی توسط خود او،
امیر عبدالله امیر اندلس برادرش
قاسم را به اتهام توطئه‌گری زندانی می‌کند، درگذشت برخی از شخصیت‌های مشهور همچون
ابوحاتم رازی و ... .
• المعتمدعلی الله عباسی، وزیر خود، اسماعیل بن بلبل را می‌کُشد و
عبیدالله بن
سلیمان بن وهب را وزیر خود می‌کند.
•
خمّارویه دلِ یازمان امیر
طرسوس را به‌دست آورده، هدایا و عطایایی برایش می‌فرستد. او نیز دوباره سر به فرمان خمّارویه می‌نهد و ابراز وفاداری می‌کند.
• امیر عبدالله امیر اندلس برادرش قاسم را به توطئه‌گری برضد خود و کوشش برای دست‌یابی به حکومت متهم می‌کند و او را زندانی می‌کند، و قاسم در زندان فوت می‌کند.
• جزیره:
حمدان بن حمدون رئیس
بنی تغلب با
هارون شاری خارجی هم‌پیمان می‌شود و بر قلعه ماردین در جزیره علیا چیره می‌شود.
• اندلس: عرب‌های روستاهای بیره، جیّان و ریّه و دیگر مناطق به
سوّار بن حمدون قیسی که در سال ۲۷۶ق در ناحیه براجله قیام کرد، می‌پیوندند تا از غیرعرب‌های
مسیحی که میان آنان به‌دنیا آمده بودند (مولّدین) انتقام بگیرند. مسیحیان نیز به
عمر بن حفصون شورشی می‌پیوندند و از طاعت امیر عبدالله شانه خالی می‌کنند. سوّار آنان را شکست می‌دهد و ابن حفصون زخمی می‌شود و ناچار به دژ خود ببشتر بازمی‌گردد. آن‌گاه ابن حفصون کسی را می‌فرستد تا برای سوّار کمین بگذارد و او را بکشد. عرب‌ها پس از کشته شدن سوّار، یکی از یارانش به نام
سعید بن سلیمان بن جودی را انتخاب می‌کنند، ولی او نمی‌تواند جای خالی سوّار را پرکند و مانند او سیاست درستی داشته باشد. در سال ۲۸۴ق ترور می‌شود و رهبری عرب‌ها را پس از او، محمد بن اضحی بن عبداللطیف همدانی عهده‌دار شده، سیاست پیشینیان خود را پیش می‌گیرد. او در نبرد با ابن حفصون شکست می‌خورد، و ابن حفصون او را اسیر می‌کند. عرب‌ها با دادن
فدیه سنگینی او را آزاد می‌کنند. از آن پس، وحدت کلمه و یکدلی عرب‌ها از بین می‌رود، روابطشان گسسته می‌شود و به نبرد با یکدیگر مشغول می‌شوند.
• ابن بلبل
• ابوحاتم
رازی•
ابوسعید خرّاز•
سَوّار بن حمدون•
محمد بن عبدالله اموی.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۲۱.
